Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

~Ξένια Καλαϊτζίδου~

Η Ξένια Καλαϊτζίδου γεννήθηκε το 1989 στην Πένζα της Ρωσίας. Έχει σπουδάσει στο Πολυτεχνείο του Α.Π.Θ και είναι πτυχιούχος του ινστιτούτου ρώσικης γλώσσας Αθηνών Πούσκιν. Το 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ένεκεν η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο: "Ήρωες άχαρων πόλεων", ενώ, ποιήματα της έχουν συμπεριληφθεί στην "ανθολογία 77 βραβευμένων ποιητών" των φεστιβάλ ποίησης της Ε.Σ.Λ.Ε.. Έχει μεταφράσει Ρώσους κλασικούς και πρωτοποριακούς ποιητές, Εβραίους αναρχικους ποιητές της Αμερικής, ποιητές και πεζογράφους της Μπενγκαλι, κι άλλους Ασιάτες ποιητές. Είναι τακτική συνεργάτιδα του λογοτεχνικού περιοδικού Ένεκεν και μέλος της διαχειριστικής ομάδας του λογοκεντρικού περιοδικού Αντλία. Άρθρα, μεταφράσεις και ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστολόγια.
Εργάζεται ως καθηγήτρια ρώσικης γλώσσας και διατηρεί το ιστολόγιο: users.auth.gr/xkalaitz
 
 


Θαλάμου και απείρου μεταίχμιο 
 Η ώρα μας είναι η αιωνιότητα. Έξω από αυτό το παράθυρο -και ούτε οι κιτρινισμενες κουρτίνες δημοσίων κτιρίων, ίδιες σε κάθε πολιτεία, δεν μπορούν να το κρύψουν- ηχούν οι ύμνοι της ζωής. Πέρα από το πρόχειρο αυτό μεταίχμιο, η αλχημεία της πλάσης αγκυροβόλησε στις ταράτσες, φώλιασε στα αιθέρια λιμάνια, προκαλώντας εμάς τους επισκέπτες της ζωής να ανακαλύψουμε το μυστικό της. Παλαντζαρουμε στο τεχνητό όριο, αυτό το δοξασμένο δημιούργημα του ανθρώπου που του σερβίρει τον κόσμο του στο πιάτο της αυγής και του υπαγορεύει την προσγείωση. Όταν γέρνουμε από τη μέσα πλευρά, γεμίζοντας τα μέλη μας με την κλεισούρα των οικογενειακών τάφων, εγκλωβίζοντας την ανυπαρξία στο κακοβαμμενο σούρουπο του δανεικού κόσμου που μας δόθηκε μα δε μας προσφέρθηκε, ψηλαφούμε λαίμαργα στο πάτωμα το στολισμένο με απόβλητα κενό. Μόλις ξεφύγουμε από την ξοφλημενη, γεμάτη ανάσες, διαύγεια του τζαμιού και πάμε στην άλλη πλευρά, εκεί η αγκαλιά της αιωνιότητας θ' ανοίξει δίχως να περιμένει τίποτε. Άσπρα και μαύρα φτερά θα φυτρώσουν στην πλάτη οδηγώντας μας στην αρχή της ύπαρξης μας, όπου δε θα ξεμεθυσουμε, μόνοι και γεμάτοι από το αόρατο σώμα του απείρου, ενωμένοι και πληρωντες τη νύχτα του σύμπαντος. Με αυταπάρνηση θα υποδεχτούμε το φως της γης για να τυφλώσει τα σωθικά μας και να δούμε ξαστερα τους βλαστούς της αλήθειας χωρίς την απαίτηση να γευτούμε την πρωινή δροσιά τους. Με πάθος θα κάνουμε τη μοιραία μας κατάδυση στο σκοτάδι και εκεί στο ζεστό του λίκνο θα ξεπροβάλουν τα μακρινά και ανείπωτα αστέρια, χαράσσοντας με τις κοφτερές ακτίνες τους το δρόμο. Στο τέλος του, όλα τα χρώματα της αιωνιότητας χάνονται στο λευκό.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου