Η Φραντζέσκα Άβερμπαχ γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και
έκανε παιδαγωγικές σπουδές. Μελέτησε ποίηση στο
εργαστήρι του ιδρύματος ''Τάκης Σινόπουλος''. Είναι μέλος
της συντακτικής ομάδας των εκδόσεων ''Μανδραγόρας''.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Οι ''Απώλειες'' είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Ζει και
εργάζεται στην Αθήνα.
Αυταπάτη για να παραμείνεις ζωντανός
Γυρνάω
σπίτι ρημαγμένη.
Θέλει
αφοσίωση αυτό που κάνω
να
φροντίζω την πληγή να μην την κλείσεις.
Βλέπεις;
Θέλω
να ξανάρθεις να προσποιηθούμε τους
ερωτευμένους
και
ας μην είναι κανείς μας.
Επιλέγω
φως μοναχικό.
Θα 'ρθεις;
Μην
ξεχνάς ότι δεν γοητεύεσαι απ’ όλα αυτά.
Γυρνάω
πλευρό μια προς το δικό σου ανεξάντλητο
μία
προς το δικό μου τίποτα.
Ξέχασα
την ανάγκη μου
με
πείθω ολημερίς
ότι
είμαι κάτι άλλο από μια απλή ύπαρξη.
Δεν
είναι αυτή
η
συνηθισμένη μου παραίσθηση,
παίρνω τις πιο
σκληρές μου αποφάσεις της μοναξιάς.
Θα
μείνεις;
Θα
φύγεις;
Στον
κόσμο που έχω φτιάξει
είναι
αδύνατο να πληγωθείς.
Μην κλαις δίπλα στο φως
Τ’
άστρα τα θελήσαμε
για
να μας λείπει κάτι όμορφο.
Υψίστως,
ορθά
ή
πλαγιαστά
-με
κεφαλαία γράμματα
προς
την πανσέληνο ή μη-
είμαστε
ολομόναχοι.
Αφού
μας το λένε και στον ύπνο μας:
δεν
υπάρχει οικειότητα
λόγω
της έλλειψης του ανέμου.
Μην
κλαις δίπλα στο φως
μην
εγκαταλείπεις, και μην εξηγείς
το
πόσο παράδοξα χορεύω βαλς με τους
αγγέλους.
Κουρασμένα
και ειρωνικά
ζούμε
μια αιχμαλωσία.
Όποιος
περιμένει κάπως λυπηρά
να
κατέβει ο ουρανός και να μιλήσει,
στο
τέλος από ανάγκη
θα
κάνει την είσοδο του το φθινόπωρο.
Μην
κλαις με ματαιότητα,
όσο
παλεύεις με τις συμπληγάδες
θα
την παθαίνεις συνεχώς.
Εγώ
και ο άλλος
δεν
βογκάμε.
Να
το θυμάσαι.
Όταν θα τον μνημονεύετε
Koίταξέ τον,
πώς
κάνει έτσι ο λυσσασμένος
για
έναν καλύτερο κόσμο.
Κοίταξέ
το
το
ευτυχισμένο αγρίμι.
Και
τί βιαστικός ερημίτης.
Να
ξεκουμπιστεί
και
να εκλείψει ο τιποτένιος.
Μη
μου φοβηθείς,
νομίζω
πως
υπάρχουμε εκτάκτως.
Ματαίωση
Όπως
και να ξέρεις ν’ αγαπάς
η
απόλυτη ηδονή είναι
το
να μετατρέπεις τον χειμώνα
σε
κάτι ακίνδυνο.
Και
εγώ πεθαίνω ορχηστικά
εκείνη
την εποχή.
