~Ειρήνη Ιωαννίδου~

Η Ειρήνη Ιωαννίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ( 1967) όπου και ζει. Απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και φιλολογίας της Φιλοσοφική σχολής του ΑΠΘ.  Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές , η τελευταία ''Σώμα Δρομολόγιο''  (2016), εκδόσεις  Σαιξπηρικόν. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά Ποιείν,  Θράκα, Φρέαρ  και στα περιοδικά Εντευκτήριο, Εμβόλιμον και Αίτιον.

ΣΩΜΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2016)

1.ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Πότε ήρθε η ώρα δεν κατάλαβα

Μια συγκομιδή δεν αρκεί

ούτε ένα κίτρινο λιβάδι ιδεών

Τα είπαμε όλα ή σχεδόν

σε παθητικούς χρόνους

σε ενεργητική φωνή, αλλά όχι διάθεση

Το πρωινό ρίγος θα με βρει

περίπου στις έξι και μισή.

Θα προσποιηθώ ότι χωράω

στα παλιά αθλητικά

στις χοντρές μάλλινες κάλτσες

Το ρολόι χτυπάει ανελέητα

Ξεκούρδιστη χορεύτρια

με τα χέρια σου στα μαλλιά μου

σπασμένα

2.ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Παγωμένη λίμνη κάτω από τα πόδια

πάλι από μανίκι γραπώνεσαι

Δείξε μου τώρα

εκείνη την πιρουέτα

Θα σε ακολουθώ όπως πάντα στις μύτες

πρώτα όμως

κατέβασε κάτω τα σκουπίδια –

η σκάλα γλιστράει  Είμαστε μιούζικαλ τελικά

3.ΑΚΡΥΛΙΚΟ

Ένα μήλο

κομμένο στη μέση

Δείπνο

με ακρυλικό

Λειώνει το πιάτο

δίπλα στα δάχτυλα

Ευτυχώς η θέα

-θυμάσαι τότε που σου έλεγα:

«θα μου λείψουν

τα φώτα απέναντι»

τη γλίτωσε

Τώρα, δε θα χρειαστώ

την αφίσα με το γαλάζιο του Ματίς

Τι και αν γκρέμισες τους τοίχους

Εγώ την υγρασία τις νύχτες

τη μυρίζω ακόμη:

στο σκοτάδι

στα κοιλώματα των εσωτερικών τοίχων,

στην υδρορροή που στάζει

Στο στόμα σου

Δεν θα μετρήσω

σε πόσες συλλαβές

θα με καταπιείς

4.ΤΟΠΙΟ

  

Όλη νύχτα ούρλιαζε

ο αέρας

κάρφωνε την ακοή στο ψιλόβροχο

Να βγεις έξω ξυπόλητος

δίχως ανάσα

Να μαζέψεις τα φύλλα χούφτες

να τα φορέσεις

Δυο φορές γύρισε

γύρω από το λαιμό του το λουρί

– Άτιμο σκυλί

την άλλη φορά θα σε αφήσω

Να μάθεις

να ελέγχεις τους φόβους

Έτσι είναι η ζωή

δεν γλιστράνε τα βήματα

αλυσίδες σέρνουν

χλιμιντρίζουν μόλις τεντωθεί το σχοινί

Μέχρι να βγεις απέναντι

σε τόπο

Τοπίο αναγεννησιακό

Γαλάζια συννεφάκια και τα συναφή

  

1. ΜΩΣΑΙΚΟ

Τσιμέντο ρίχνεις στο νερό να είναι στεγανά τα διάσελα, απλώνεις την πραμάτεια σου στο φως, ένα λευκό λινό, ένα φιδάκι ασημένιο στο δάχτυλο, ενθύμιο. Σχίζεται η φλούδα, ώριμος καρπός μέσα στο στόμα η αγάπη. Ράβεις ένα σκισμένο πανωφόρι, ξεφτίζει η ραφή, μια λίρα κάλπικη χτυπάει στο μωσαικό κι ανοίγουνε τα χέρια στον αντίλαλο. Την μοναξιά σταυρώνεις με γλυκόλογα, στην αγκαλιά ένα αδράχτι ματωμένο. Σφιχτοδεμένο το κορμί από το νήμα, να ισιώσει η μοίρα σου, να είναι ευθύ το βλέμμα, όταν τα βλέφαρα ανοίξουν.

2. ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ ΑΚΟΜΗ

Δεν με χωράει πια το σώμα, χλωρό σεντόνι να μου στρώσεις, μια σαθρή αγάπη να αποθέσω. Στην φτέρνα με πληγώνει και εγώ την μακαρίζω. Ανάβω το καντήλι, στάζω ροδόσταμο στο στόμα, κόβω τον άρτο ημών. Χρόνια σου έπλεκα την πρόφαση ''τον επιούσιον'' και λίγο όνειρο να το τυλίξεις στον λαιμό. Σου λέω - χαίτη δώσε μου να κρατηθώ, ένα χασάπικο πριν ξημερώσει, ένα βελόνι δίπλα στους βίους των αγίων. Με τις παλάμες θα ξορκίσω την ζωή, τον θάνατο με των ποδιών το τέντωμα θα καβαλήσω. Μια κλωστή θέλω ακόμη.
Στο λευκό που θα γαριάσει, εκεί θα οσμώνεται η θύμηση μου.