~Βαγγέλης Κοκκάρης~

Ο Βαγγέλης Κοκκάρης γεννήθηκε το 1996 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί ηλεκτρονικά (Θράκα, Αδέσποτα, Στάχτες, Bibliotheque, Μονόκλ, Χάρτης).

Η πρόβλεψη

Κάποια μέρα θʼ ακουστεί στους δρόμους της πόλης

μουσική από ηχεία που θα χουν φτιάξει παιδιά

και

όλοι θʼ αρχίσουν να γελάνε.

Τότε-επιτέλους- θα υπάρξουν στρατοί,

που θα μαθαίνουν στους στρατιώτες ζωή.

Άτιτλο

Κάποια μέρα θα κοιτάξουμε τον ουρανό

και

πλέον δεν θα υπάρχουν πουθενά φράχτες.

Στο μεταξύ -ωστόσο-

φτιάχνουμε στεφάνια από ήλιους

και

ελπίζουμε

πως η βροχή που θα έρθει

-απλώς- να είναι νερό.

Οι μεγάλοι ποιηταί

Γύρω από ένα γραφείο κάθονται οι μεγάλοι ποιητές.

Ξαφνικά, μπαίνει ο ανιψιός του ενός

και

τους προτείνει να παίξουν μουσικές καρέκλες.

Χαμογελάνε διακριτικά και ευγενικά αρνούνται

οι μεγάλοι ποιητές.

~Βαγγέλης Κοκκάρης~

Ο Βαγγέλης Κοκκάρης γεννήθηκε το 1996 και σπουδάζει στο τμήμα φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί ηλεκτρονικά στο περιοδικό ''Θράκα''. Ζει στην Επανομή Θεσσαλονίκης.

(Η χρονοκάψουλα)

Γράφουμε τις ιδέες μας σε λευκές κόλλες χαρτί,

τις οποίες βάζουμε σε πλαστικά μπουκάλια

και

τα πετάμε σε άγνωστες θάλασσες με δείκτες,

για να τα βρει κάποιο παιδάκι στην απέναντι όχθη.

Όμως τα μπουκάλια τσακίζονται.

Τσακίζονται σε βράχια και σπάνε.

Λιώνει το χαρτί.

Τα γράμματα επιπλέουν στο νερό.

Παλεύουν με τα κύματα.

Προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή.

Με κόπο φτάνουν στην άλλη όχθη.

Έχουν σχηματίσει δικές τους λέξεις.

Το παιδάκι τις βλέπει.

Τις διαβάζει.

Μισοχαμογελά.

Τις σκίζει.

Αρχίζει να ζει.

(Ανα)πνοή

Κρατάμε την αναπνοή μας με τα χέρια μας μη τυχόν και μας φύγει.

Όσο και να μας φωνάζει δεν ακούμε.

Νομίζουμε ότι την προστατεύουμε.

Χτυπάει τα χέρια μας, μα δεν το νοιώθει κανείς.

Τα χείλη της σκίζονται απ’ τις φωνές,

μα μόνο αντίλαλο κάνουν οι κραυγές της μέσα στις παλάμες μας.

Τελικά, η αναπνοή χάνει το νόημα της ύπαρξης της.

Ξαφνικά, τα χέρια μας μένουν άδεια.

Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν

η ψυχή μας ειν’ ελαφριά;

(Άτιτλο)

Ένα παιδί μέσα στη νύχτα παίζει κιθάρα….

Και στον νυχτερινό ουρανό

δημιουργούνται νησιά από καρδιές ζωγραφισμένες.