Η Ελένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε ελληνική
φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε σε μεταπτυχιακό επίπεδο
στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Παράλληλα, ασχολείται επαγγελματικά με
την τζαζ μουσική. Το 2009, για την πρώτη της συλλογή
"Η μαγεία της άνωσης", υπήρξε υποψήφια για το βραβείο
Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, του περιοδικού ''Διαβάζω''. Ποιήματά της έχουν
μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Το "Παράδοξο των Διδύμων''
είναι το τέταρτό της βιβλίο.
Post-it στον τοίχο του γιατρού Ινεότη
Όλοι νομίζαν ότι κάποιον περίμενα
Κι εσύ ερχόσουν
Κάποτε αποφασιστικός κάποτε αδιάφορος
-πάντοτε έφευγες με τρυφερότητα κι ερχόσουν με ένα αίσθημα νικητή.
Με χέρια και πόδια πολλά
Γράμματα πολλά
Με ανάποδα φορεμένα παπούτσια
Και ξέφτια να κρέμονται από
τις μέρες που
Δεν επιδιορθώθηκαν
Με γοητεία σιωπηλή κι αγόγγυστη κουβάλαγες
Μαζί σου
Όλα τα αγάπησα του κόσμου
Και κράδαινες τον όμορφο εαυτό
Της χαμένης σου νιότης
Ήσουνα ζώσα ιστορία για μένα
Πόλη αταξίδευτη
Όλες οι στάσεις που δεν κάναμε
Και
ενώ
Όλοι σε περίμεναν
Εγώ
Δεν ανησυχούσα καθόλου
Συνάντησα κάποτε έναν νικητή
«Οι κτίστες»
Συνάντησα κάποτε έναν νικητή
στη
στροφή της κυκλικής πλατείας του χωριού σε ένα νησί με προτεραιότητα
από τα δεξιά ένα καφενείο άδειο μέρα μεσημέρι οι αντλίες γέμιζαν στο
βενζινάδικο κάποιος είπε ό, τι κάτι ψάχνει μια γιαγιά προσκαλούσε το
θάνατο
η θάλασσα κάτω πήγαινε κι ερχόταν ο
γέρος ημίγυμνος απάνω στο μηχανάκι μετακινούνταν αγέρωχος και σίγουρα
από αλλού ο νέος φορούσε τα ακουστικά του τηλεφώνου του όταν γεμάτοι
έντομα οι ασβεστωμένοι τοίχοι
σου μπούκωναν τα μάτια οι βουκαμβίλιες και δεν πρόσεχε κανείς τα άλλα
τα φυτά και δέντρα κι εκείνος εκεί συνέχιζε να στέκεται με το σώμα του
γυμνό και τεντωμένο σα γύφτικο σκεπάρνι ανάμεσα στους άλλους το σώμα του
δεν ανήκε στους άλλους αλλά σ’ εκείνον που
ήτανε νικητής αλλά οι ηττημένοι έχασαν και ξέρουν να ξαναχάσουν ο
νικητής ξέρει να ξανακερδίσει; "η τιμωρία είναι μιαν εξαθλιωτική ηδονή"
και έρχεται πάντα στο τέλος αλλά ο νικητής δε μένει νικητής ως το τέλος
αφού το τέλος έρχεται και για όσους νίκησαν και
για τους ηττημένους και τίποτα δεν θα υπάρχει αύριο
και οι ηττημένοι θα ξεγίνουν και θα ξαναγεννηθούν κι άλλο θα’ ναι τότε η νίκη κι άλλο η ήττα
Το σώμα της
όλοι πεθαίνουν από ένα είδος κοσμογονίας
«Ο γάμος»
Μέσα στην ημέρα
το
φως που υπάρχει και οι συνάψεις του
διαγράφουν
Το σώμα της
Το σώμα της
Εγγράφει μέσα του
Τις διαστολές
Αρχαίων τοκετών
Το σώμα της
θα μπορούσε να είναι τα παιδικά του χρόνια
ή αξονικός τομογράφος
με ένδειξη στην οθόνη
οδύνη ή ωδίνη
Το σώμα της είναι
αφηγητής
παντογνώστης
που χαιρετίζει
από απόσταση
την τελετή
υποστολής του
Το παράδοξο των διδύμων
Του Γ.Χ.
Ζωή είναι η κατάφαση στην άγνοια, ποιητή.
Δεν έχουμε πολύ καιρό και για άλλες απαντήσεις.
Ο χρόνος όλος είναι η απόσταση από το ένα
κομμάτι μου στο άλλο
Κι ενώ όλα θα συμβαίνουν,
περιμετρικά των ματιών,
Εγώ ακόμη θα ψάχνω
την πιο κατάλληλη λέξη.
Η ιστορία της όρασης γράφεται από τους άλλους, ποιητή.
Και μέχρι, βέβαια, τα μάτια να δουν τον εαυτό τους
Δε θά’ χουμε ποτέ
στ’ αλήθεια γνωριστεί.
Με κάποια προσποιητή αμηχανία, ποιητή
Εγώ θα έχω σίγουρα λίγο τη ράχη μου σκυμμένη
Κι εσείς
Θα κοιτάζετε πάνω από εμένα
Αδιαφορώντας
Για τη μόνιμη καμπούρα μου.
Δεν υπάρχει η απόλυτη ακινησία, ποιητή
Κι ώσπου να ορίσουμε
Τις σχετικές μας αφετηρίες
Δε θά’ χουμε καθόλου καταλάβει
Σε τι είχαμε στ’ αλήθεια συμφωνήσει ως τώρα.
Διαθλάσεις
Εκείνη την ώρα είχε μιαν επικίνδυνη ομορφιά σα μολυσμένη
«Ο αδελφός»
Η κοπέλα καθότανε γυμνή
Μπροστά στο στρογγυλό καθρέφτη
Μετακινούνταν με τη φορά του φωτός
Υπολογίζοντας
με το ανάστημα το ύψος των διαθλάσεων
Τότε ακουμπούσε πάνω του
τα χέρια της
Κι ευθυγραμμιζόταν
Με τη μία βρεγμένη της παλάμη
Η ομορφιά της θα παρέμενε στέρεη
ωσότου
να αποδειχθεί ψευδές το είδωλο
«Είδες τελικά που τα άκρα μας συγγενεύουν κάπως;»
Της είπε ο καθρέφτης
Και θρυμματίστηκε
Μπροστά στα μάτια της
