~Δημήτρης Καφετζής~

Ο Δημήτριος Γ. Καφετζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990 και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία Αττικής. Είναι ηλεκτρολόγος-ηλεκτρονικός μηχανικός του Πανεπιστημίου του Leeds και υποψήφιος διδάκτορας μηχανικής του Πανεπιστημίου του Newcastle. Εργάζεται στη βιομηχανία και σε ερευνητικά κέντρα Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου από το 2012.

Γράφει από το 2005. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές του συλλογές «Ροές» από τις εκδόσεις Ιωλκός το 2015 και «Χαραμάδες» από τις εκδόσεις Ηριδανός το 2018. Ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες ιστοσελίδες. 

Resistance!

Αυτοί οι ουρανοί είναι καρφιά στο τσιμέντο της ταράτσας.

Μέρες τώρα απλά περπατάω.

Τα βήματα δεν είναι σαν άλλοτε βαριά.

Πριν και μετά ανάμεσά τους δεν υπάρχει.

Μόνο τέλος.

Το κάθε μικρό τέλος.

Δεν ακούω τους ήχους που κάνουν τα κόκαλά μου.

Το δέρμα μου δε δέχεται καν τις ευτελείς μου αποδείξεις.

Τα μάτια μου δεν παρατηρούν, δεν ξέρω αν κοιτούν ακόμα.

Μόνο μια γραμμή υπάρχει εκεί, ούτε καν η σκέψη της.

Δεν εκτελώ εντολές.

Βαγόνια πάνω σε ράγες

οι βρισιές μου κι ο βήχας μου είναι δεκάρες βιαστικών νεκρών

περιμένοντας κάποιο λεωφορείο για την επόμενη στάση.

Κι οι γραμμές αυτές παράλληλες σιωπές.

Η γεωμετρία Riemann είναι ένα ακόμα μηδενικό

– πάνω της άλλωστε κάθισαν με μαύρη μπίρα στα χέρια δυο δυνατά

φάλτσα μπάσα,

γι’ αυτό σου λέω, κάποτε ο ήλιος θα βγει πίσω από τη συνοικία των

αριθμών.

Είναι χειμώνας μιας άνοιξης ίσως.

Ίσως τα ίσως να είναι μερικά μηδενικά ακόμα.

Το μελάνι πάγωσε

κι αύριο 7:24΄ – ο χρόνος αυτός θα μοιάζει μια ακόμα ουτοπία.

-Δικά μας παιδιά-

Από τη Νοταρά ως την Burley η απόσταση δυο μάτια.

Από την Αγίου Όρους ως την Αλαμάνας τα όνειρά μας.

Εκεί σε τοίχους ένα βράδυ δάκρυά μας,

σε πέτρες νύχτες να χτυπάνε σκαλοπάτια.

Από τη Θηβών ως την Πέτρου Ράλλη

να ακούμε δυο κραυγές.

Μου ’λεγες: ≪Μείνε αν θες,

κόκκινο ρε στο μαύρο τους το χάλι≫.

Απ’ το Παυσίλυπο ως το Δομοκό

να σκίζουμε αφίσες με μάτια καρφωμένα.

Στα δυο σου χείλη λόγια δαγκωμένα.

Μ’ έκανες ένα βράδυ τσακωτό.

≪Κομπλέ θα ήσουν αυτά να μην είχες≫.

Τα ευκόλως εννοούμενα να δένεις・

σε δέμα ≪Άλφα/Έψιλον≫ μου στέλνεις・

≪να μην αφήσω πίσω τα παιδιά≫ μου είπες.

-Welcome!-

«Συντρίψτε τα όνειρα, κάθε συναίσθημα,

εδώ κάτω οι σκέψεις σας είναι δικές μας,

εδώ κάτω δεν ακούγονται πλέον οι κραυγές σας,

εδώ κάτω μόνο αριθμοί από σάρκα και αίμα.»

«Οι αμνήμονες μας ανήκουν, οπότε σκοτώστε τη μνήμη,

ό,τι γεννάει και ό,τι μπορεί να γεννηθεί,

ό,τι γράφει και ό,τι έχει τη δύναμη να σβήνει,

ό,τι πονάει, ό,τι ερεθίζει, ό,τι ρέει.»

«Η ήττα πρέπει να εμπεδωθεί οπότε συνθλίψτε τις ελπίδες,

σε κάθε άνοιγμα των ματιών, σε κάθε βήμα προς το αύριο

σε κάθε ποδοπατημένη φωνή συνείδησης,

σε κάθε δρόμο που καταλήγει στο φως.»

«Κάψτε το φως, στάχτες του έρωτα οι μαρμαρυγές,

οι ερωτευμένοι δεν ανήκουν εδώ,

οι ποιητές να θανατωθούν παραδειγματικά

και όσοι ακόμα επιμένουν να τολμούν.»

{άτιτλο}

Κλείδωσε την αγκαλιά σου

Άσε με να εθιστώ

Να είσαι ανάγκη

Κύλησε και ζήσε

τις αναπνοές μας σαν να ᾽ναι οι τελευταίες

Έλα να κάνουμε τους θεούς να κοκκινίσουν από ντροπή

που μας άφησαν να γίνουμε ένα μέχρι θανάτου