Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

~Νίκος Ζιάκας~





[The one million dollar question]

Κάθε φορά που με ρωτάς πού μένω δεν έχω τί να σου απαντήσω. Μέτρα τέσσερα βήματα και λίγο πριν πιάσεις τα κάγκελα δες πού φτάνει το πέμπτο.
Αγάπησα τα υπόγεια γιατί τα μπαλκόνια σου δίνουν την επιλογή να πηδήξεις κι εγώ ήθελα μόνο να δω τί έχει πιο κάτω. Αν με ρωτάς τί είναι ευτυχία θα σου πω να μην έχεις τίποτα δικό σου και να μη σε νοιάζει, όπως η ανηψιά μου παρατάει το ποδήλατό της κάπου στην πλατεία κι όταν της λένε να πάει να το φέρει, γιατί θα της το πάρουν, απαντά "Μετά. Τώρα μαζεύω με το Νίκο κουκουνάρια".
Αν με ρωτήσεις τί είναι δικαιοσύνη θα σου πω να διαβάσεις την απολογία του Μιχαηλίδη, που του φτάνει μια σφαίρα στο κεφάλι.
Μου αφήνεις μικρά ραβασάκια κάτω από την πόρτα που όλο την ίδια φράση έχουν "Κι ο έρωτας ; Κι ο έρωτας ; " . Ο έρωτας είναι η απόσταση ενός γαλαξία από τον άλλον, όση κι ο χρόνος που ξόδεψα για να φτάσω από τον αφαλό μέχρι την κλειτορίδα της, μαθαίνοντας τί γεύση έχει η πρώτη βροχή του φθινοπώρου.
Αν με ρωτάς πού θα βρεις την ποίηση βάλε το αυτί σου πάνω στις ράγες του ηλεκτρικού κι όταν φτάσει το τρένο μην τραβήξεις το κεφάλι. Τότε καταλαβαίνεις πως δεν χρειάζεται καμιά προσοχή μεταξύ κενού και αποβάθρας.
Αν με ρωτάς ποιους φίλους να κρατήσεις θα σου πω τους άθεους που πίστεψαν σ' εσένα κι αν θες να μάθεις την αγάπη κοίτα τα μάτια της μάνας σου πριν να σε ξεχάσει.
Αν με ρωτάς ποιον δρόμο να πάρεις...Γάμα το, δεν έχει σημασία, γιατί μια μέρα ξημέρωσε Κυριακή, εγώ την είχα για Ψυχοσάββατο και το πιο όμορφο πράγμα που άκουσα ήταν του Γιάννη που μου 'γραφε "Μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ν' αγκαλιάζει" κι αν με ρωτάς τί είναι η ζωή, την μπερδεύω πολλές φορές με κάποιο κορίτσι που στο τέλος ποτέ δεν θυμάμαι κι όχι δεν έχω πιει απόψε, ούτε κονιάκ ούτε τσιγαριλίκια, ούτε καν μουσική δεν έχω, μόνο τέσσερα κεριά κι αν τέλος με ρωτήσεις τί είναι ο άνθρωπος...Χα!
Τράβα απλώς το καζανάκι.







[Simulation Hypothesis]

Τα παράθυρα μοιάζουν επικίνδυνα
ακίνητα βλέφαρα / ρώσικη ρουλέτα
δεν ξέρεις τί θα δεις
 
ή
αν θα ζηλέψεις του Πόλοκ το κόκκινο
και γίνεις τοίχος
γιατί ( ; )
θέλει πολύ τσιμέντο να γίνεις σπίτι
θέλει ένα χαρτόκουτο στη βροχή 
για να μάθεις τί κάνει ένα χάδι
κι ένα ολόκληρο βράδυ να στέκεσαι
κάτω απο μια λάμπα της ΔΕΗ
που,γι' απόψε, κάνει το φεγγάρι
"ΚΟΙΤΑ ΜΕ" , λέω
το σύμπαν οργιάζει
ένας αστροναύτης μέσα μου φλέγεται
τ' αμάξια / διερχόμενοι κομήτες
σε ταχείας κυκλοφορίας
κι εσύ χορεύεις ανάμεσα τους 
γελώντας με τα σπασμένα πόδια.
Θέλει εφτά κατηγορίες να δηλώσεις ένοχος 
για να κρεμαστείς απο τα εισαγωγικά 
στη λέξη "σύντροφος" 
θέλει εναν σκύλο να γαυγίζει ανάποδα τις ώρες 
να τις μετράς με τα δάχτυλα
για να σου περισσεύει αυτή που δεν έζησες
να μοιράσεις τις σάρκες σου 
στα παιδιά 
για να γίνεις κονφετί τις Απόκριες
να σταθείς στο χειμερινό ηλιοστάσιο
και να 'σαι καλοκαίρι
για να χωρέσεις στις ρωγμές 
πολυκαιρισμένων κτηρίων 
να ψιθυρίσεις ένα μυστικό σε τοίχο
κάτω από την προειδοποίηση
"Κλειδώνετε μετά τις δέκα"
για να μάθεις να μη λες τίποτα
σε κανέναν
και να γίνεις όλα τ' άλλα εκτός απο σένα
για να συστήνεσαι με τ όνομά σου
να περάσεις τη διασταύρωση 
πριν προλάβουν να σε πουν δυστύχημα
για να' σαι μόνος σου
και ν' απομείνεις με 
μια μαύρη σημαία,
εσένα
και την Ιστορία 
που περιμένει πάντα
τον επόμενο πόλεμο.
Κι ήταν όμορφη μέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου