~Μαρία Χρονιάρη~

 Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως οπερατέρ.

Η «Αγέννητη γη» είναι το πέμπτο βιβλίο της.

Προσωπικό Ιστολόγιο:  http://mchroniari.blogspot.com/

Το μαχαίρι που είσαι

Έχω ένα φόνο να αποσιωπήσω

εκείνη τη νύχτα που μεσουρανούσε το φως

Να καθαρίσω τη λάμα

απ’ της ψυχής τα αίματα

Να εξαφανίσω τα ίχνη μιας πράξης πικρής

που δε βρίσκει μέρος για να κρυφτεί

Να εξιλεώσω τον δολοφόνο

και να προστατεύσω το δέρμα του

Να χαϊδεύω τις λέξεις του

και να ξεχνώ τις δικές μου

Έχω αφήσει τη θάλασσα να κοιμάται στο σπίτι

Μη φοβάσαι, δεν θα πω σε κανέναν

ότι ο άντρας που αγάπησα

είναι το μαχαίρι που τεμάχισε

τη ζωή μου

Αυτόχειρη σημείωση

Ερχόμουν πάντα προς το μέρος σου

σκοτώνοντας κάθε φόβο

που γεννούσαν οι δρόμοι σου

Τα χέρια σου

ποτέ δεν ήταν δικά μου

Κάθε σου δάχτυλο κι ένα όνομα ξένο

μια θηλυκή φυλακή

που μου άνοιγες μόνο την πόρτα να μπω

για να βγω ούτε λόγος

Διεκδικούσα τις ώρες σου

όπως διψάς για νερό

μα από τη γλώσσα σου έσταζε μόνο φαρμάκι

Κι εγώ έπινα αλύτρωτα

στην προσπάθειά μου να μη σε χάσω

Κι όλο μου έφευγες

σαν αφορμή για αιτίες

κι όλο σε άνθιζα, κι όλο ξεχνούσες

Κι εγώ επέμενα να κραυγάζω μαζί

Κι έτσι μια μέρα μίκρυνε η δύναμη

που κατοικούσα ζωή

πήρα τα χέρια σου και σκότωσα

την ψυχή μου

Νυκτογραφία

Πίκρανα τη ζωή μου

για να μάθεις να βλέπεις

σε μια χαμένη προσπάθεια

να ερμηνεύσεις το φως

Έσκαβα με τα νύχια μου

όπου υπήρχε σκοτάδι

και φυσούσα τους φάρους ν’ ανάβουν

για να ξέρεις πως δεν λείπω στιγμή

Όταν διψούσες γινόμουν θάλασσα

κι όταν πεινούσες ήμουν για σένα ψωμί

Ξέχασα μέσα σου όλο το είναι μου

κι όταν το βρήκες, είπες πως ούτε κι αυτό σου φτάνει

Εσύ

Που όλες οι σκέψεις μου

κρύωναν πάντα μακριά σου

Αντιθύμηση

Διένυσα χιλιόμετρα νύχτας

απ’ τη ζωή μου

ως τη ζωή σου

Έσκαψα με τη γλώσσα μου

όλα τα χρόνια που μας έκλεβαν ελπίδες

και μίλησα με τα σκοτάδια σου

να μη φοβάται η σκιά σου

Ξέχασα κάθε ενδεχόμενο που δε χωρούσε μαζί

καταργώντας τον χρόνο

όταν οι λέξεις πονούσαν

Κάνοντας πέτρα το δάκρυ μου για

να αντέχει η καρδιά σου

Κι εσύ

σαν να μην είδες ποτέ

όλα όσα άνθισαν

Έγινες όλες οι σφαίρες

που ξαγρυπνούν την ποινή μου 

Απόδραση

Οι ποιητές είναι πάντα

προς την πλευρά της ζωής

Γράφουν μόνο υπέρ της

φορώντας μόνιμα

στο μπράτσο τους

το μαύρο περιβραχιόνιο

του θανάτου