~Δημήτρης Πέτρου~

Ο Δημήτρης Πέτρου γεννήθηκε το 1970 στη Δράμα όπου και ζει. Το 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Μικρής Άρκτου η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Α' Παθολογική",

ενώ το 2016 η δεύτερη συλλογή του με τίτλο "Χωματουργικά" πάλι από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.

[Το πορτρέτο της Άννας]

Η Άννα κατάκοιτη
πάνω σε μια νύχτα που απλωνόταν σαν τις φλοκάτες στη βροχή.

Το σπίτι μικρό, τόσο μικρό, που ούτε η σιωπή
έβρισκε μέρος να σταθεί.
Για κουρτίνες είχε το νυφικό της φόρεμα
και στα πολύφωτα κούρνιαζε σκόνη μαύρη σαν ρόγχος
ή σαν θηλιά δεμένη πρόχειρα.

Κάποτε είχε φυτρώσει ένα χταπόδι-δέντρο στο σαλόνι
και οι γείτονες μαζεύτηκαν με τα κουζινομάχαιρα να το πελεκήσουν
κι ύστερα κάθισαν και τους κέρασε γλυκό.

Η Άννα κατάκοιτη
έριχνε στο ποτάμι των μαλλιών της ενθύμια και βρισιές,
για έναν άντρα που αγάπησε τετρακόσια χρόνια
-όσα τα χρόνια που έζησε με την αρρώστια-
με τα βλέφαρα της στο κομοδίνο
σ’ ένα ποτήρι δάκρυα.

Τη μέρα που τη θάψαμε, ο ήλιος είχε πρόσωπο συγκεκριμένο.
Ένας ήλιος γκρινιάρης, σακάτης και μοχθηρός,
ανεβοκατέβαινε από τον κόσμο των τυφλών
στον κόσμο των βαριεστημένων.
(Α' Παθολογική, σελ. 16)

[Κεντρικός συνοικισμός]

Αν δε δίναμε σημασία στα λόγια των ειδημόνων, καθότι
  καμία λέξη δεν μπορεί να εξηγηθεί,
κι αν στο επόμενο φανάρι ανοίγαμε τις πόρτες και βγαίναμε
  σε διαφορετική ζωή, η φύση θα έβρισκε πάλι τρόπο
να μας γεννήσει.

Μεγαλώνοντας ανατρέπεις πολλά δεδομένα, αυτό είναι γνωστό,
      και ξαφνικά τα μάτια δακρύζουν.
Μην αναρωτιέσαι  λοιπόν γιατί τα σπίτια τρίβονται,
γιατί το χορτάρι φυτρώνει στις ταράτσες και γιατί
όσα ονειρεύτηκες δε θα εκπληρωθούν.

Εδώ τελούνται μυστήρια. Ζωή γεμάτη πολυφαινόλες
  και άγρια δέντρα.

Είναι μαγεία να ανακαλύπτεις κατσαρόλες στα ερείπια.
(Α' Παθολογική, σελ. 33)

[Τα επαρχιακά]

 Υπάρχει πάντα μια ομορφιά
που δεν αναπαλαιώνεται.
Ένα λιβάδι μαργαρίτες στα υψίπεδα
και στο κέντρο ένας γάιδαρος,
να τρώει ανέμελος.

Υπάρχει αυτό που λέμε: εκλεκτικός
μηχανισμός. Και μια πόλη επαρχιακή,
να μπαίνεις απόγευμα με τα φώτα
ξεχασμένα στη μεγάλη σκάλα.

Ένα αίσθημα μισό. Ένα παράθυρο
κόντρα στο βορινό άνεμο.

Υπάρχει αυτή η μέρα,
που κάποτε θα ξεχαστεί,
και μια άλλη,
που θα καίγεται αδιάκοπα
στο μακρινό μέλλον.

Και πίσω από αυτά
οι μυστικές συνάξεις των φυλακισμένων.
(Χωματουργικά, σελ. 16)

[Έκθεση ιδεών]
                
Βγάλτε μια κόλλα χαρτί.

Το θέμα μας σήμερα
είναι ένα σπουργίτι που τεμπελιάζει
στα σύρματα

ένα εντελβάις με πλαστικό
στήμονα,

το ζωγραφίζει ένας ντροπαλός αστυνομικός
στον ελεύθερο χρόνο του

το ψιθυρίζει μια γυναίκα με κρύα πόδια
στον εραστή της

το προτείνει ένα στέλεχος πολυεθνικής
στη γενική συνέλευση των μετόχων.

Πάνω στο θέμα
οι διάνοιες ψεύδονται ασύστολα,
δείχνουν τα δόντια τους
στη νυχτερινή βάρδια

όμως στο τέλος
τα επιγράμματα λένε την αλήθεια.

Διότι το θέμα μας σήμερα
έχει τίτλο:

Η αυτοκτονία ενός εστιάτορα.
(Χωματουργικά, σελ. 26)